Magisch

Ik wou dat mijn realiteit meer magisch was. Magischer was. Niet met eenhoorns die op regenbogen rijden. Er hoeven zelfs helemaal geen regenbogen te zijn. Maar er zouden toch meer wonderlijkheden mogen gebeuren. Een oorlog die eindigt. Een zieke boom die overleeft. Een dochter die niet tegenspreekt. Dat soort magie. Magie van het soort dat de mens zelf in handen zou kunnen hebben, en toch weer niet.

In de realiteit hou ik ook van magisch realisme, zowel in de literatuur als in andere vormen van kunst. Ik heb het nodig, dat ietsje meer. Terwijl de werkelijkheid eigenlijk al te veel geeft. Zoveel om te bevatten, zoveel dat tegelijk binnenkomt, zoveel om van te willen ontsnappen door te slapen, te slapen en nog eens te slapen. Maar de magie is nodig, om de realiteit duiding te geven. Om te beseffen dat het de moeite is om wakker te worden en op te staan.

Misschien dat mijn dromen door mijn hang en drang naar magie daarom zo helder en gedetailleerd zijn. Soms besef ik dat ik aan het dromen ben, maar geef ik mezelf toestemming om het verhaal verder te zetten, met een minimum aan inmenging. Dat ik absurditeiten droom, dat besef ik dan niet.

Het is verwarrend, wakker zijn in een droom. Zeker wanneer ik wakker net in een donkere droom lijk vast te zitten, zonder dat ik kan beslissen om de hele toestand verder te zetten of een twist te geven. Dromend beheers ik de actuele realiteit, wakend moet ik me er aan over geven.

Ik denk dat ik maar ga slapen.